Thursday, June 23, 2005

meron pa ba?

Ang bilis talaga ng panahon ano (daig pa ang marathon). Di mo masyadong namalayan, maraming taon na pala ang nakaraan. Simula ng ika'y magtrabaho, kumita ng barya barya na sa tingin mo noon ay sapat na para sa isang naguumpisa. Di mo pa noon masyadong iniisip ang halaga (medyo medyo lang nman di ba). Basta ang importante kumikita ka na para sa sarili mo, para sa mga payak na pangangailangan mo (noon yon, complex na ngayon). Simpleng bagay, simpleng buhay. Pero sino ba naman ang magaakalang aabot ka sa ganito. Di ba nga noon ay kabilang ka sa mga nagbabalak lumisan. Ang sabi mo aalis ka na pagkatapos na pagkatapos ng kasulatan sa isang papel. Ayaw mo kasing magbayad ng bond (mahal eh... sayang naman... pangparebond mo na lang... sosyal!). Nang matapos na ang bond na pinakaaantay mo biglang nagbago ang isip mo. Ang sabi mo cge na nga isa pang taon, kaya mo pa. Dumaan ang taong yon pero nabago na naman ang desisyon mo. Cge pwede pa... dagdagan pa natin ng isa pa at isa pa at isa pa... hanggang ngayon nagdadagdag ka pa din ng paisaisa. Parang ang peyboret mong si jolibee. Isa pa... isa pa... isa pang chicken joy. Isang buwan na lang, isang taon na lang, sa susunod na lang, o di kaya kapag may magandang pagkakataon na lang, promise! Pero ang hirap di ba. Naiisip mo pa lang nanghihina ka na (not enough vitamins), di makakain (kasi diet ka), di makatulog (insomiac ka, o di kaya'y naparami ang kape mo sa katawan), di makalakad (matanda ka na, nagkakaedad na ba), nadedepress (hanggang ngayon single ka pa den). Maluhaluha ka na sa drama, letting go and moving on. Oh hindi! Nakasanayan mo na kasi ang ganitong buhay (getting so used... duh!). Ang pabugsobugsong deadlines sa trabaho. Maaaring ngayon di mo malaman kung ano ang gagawin mo pampatay ng oras na napakabagal ng takbo. Nabasa mo na lahat ng blogs na alam mo kasi ngayon yan ang nauuso. Nainvite mo na lahat ng tao sa friendster mo (nalalaos na to). Sawa ka na sa kakayahoo games mo at sa pakikipagchat mo (palibhasa lahat ng pambobola nasabi mo na). Samantalang kinabukasan, trabaho ay biglang nagdagsaan. Di mo ngayon maisip kung sino ang una mong tatawagin. Si batman o si superman para ikaw ay matulungan. Di na oras kundi sarili na ang pinapatay. Oras ay nais pigilan (freeeezeee!!! itaas ang kamay!). Kelangan pumasok ka ng maaga at umuwi ng umaga na nang makatulog ka naman kahit na blinking sleep, patol lang (galing kang gimik ano???). Kahit paano ay nakatulog ka pa den, laking advantage na yan. Ang biglaang pagalis papunta sa bansang di mo nais puntahan kung sarili mo lang ang masusunod pero sige sugod, ayos lang yan. Basta pag araw mo na araw mo na talaga san ka man abutin ngayon, basta dagdag kita para sa pamilya (naks! responsible people, bow!). Pero higit sa ano pa man, syempre sanay ka na sa mga taong kasama mo. Sa mga taong nagbigay kulay sa buhay mo. Itim man, puti, pula, dilaw, berde o asul. Lahat ng mga yan ay makabuluhan para sa yo. Mga taong lagi mong naaasahan sa anumang pagkakataon. Sa tsismisan laging number 1. Dinaig pa ang the buzz sa bilis ng takbo ng mga chika na parang galing pa sa bundok ng tralala. Problema sa puso, maningmani lang yan. Makinig ka kay joe d mango, tiyak na heart problem nandyan pa den yan. Palibhasa palakain ka ng crispy pata, yan tuloy nahahighblood ka. Problema sa pera, di iniinda yan. Pagmaypera ka starbucks ang kape mo (totyal talaga!). Pagwala, libreng kape ka muna. Brewed or instant, isipin mo na lang starbucks yan. Kasingsarap pero libre naman. Kitam, walang problema na di nasosolusyunan. Lagi kang may karamay sa lungkot at saya. Meron kang mga kainan buddies. Gimik buddies. Shopping buddies. And sometimes nobody. At sa loob ng mga taong inilagi mo sa kompanya mo, maraming kang nasaksihan, naranasan at natutunan. May mga nagkahiwalay, nagkabalikan at sadyang nagaantay. May mga nagasawa, nagpasakal, este kasal (tumatanda na talaga kayo...), nagkaboyfriend, nagkagirlfriend, at higit sa lahat ung mga wala pa ring boyprend at gerlprend magpahanggang sa ngaun (by choice or by chance, never mind). Ang inosenting isipan (noon... hmmm e baka nagpapakainosente lang?) eh nagmistulang FHM na sa ngayon. Nawala ang kabaduyan, paminminsanminsan na lang. Fashionista kang tunay. Mapabuhok, damit, sapatos, kakikayan ay natutunan. But beyond these (naks naman ingles!!), laking pasasalamat mo dahil sa mga taong to, nakilala mo ang sarili mo (sinong nanay mo!!! ) at patuloy mo pang makikilala sa mga darating na panahon. Nahubog ang pagkatao mo pati katawan mo. Kita mo naman, sino nga ba ang magaakala na ang dating patpatin at bilugan noon ay nagmistulang pang mister and miss universe na ang banat sa ngayon. Katawan pa lang, pero sige hanggang dyan na muna. Ang dami mong natutunan, mga aral sa buhay. Natuto kang magpasensya, magpakumbaba, magbigay, makisama at magpahalaga sa mga taong nasa paligid mo. Kaya ngayon, nagpapasalamat ka sa lahat ng taong nariyan para sa yo, nakikisaya, nakikidalamhati, nakikialam, nakikiusyoso. Salamat! At patawad naman para sa mga taong nasaktan mo sa mga di sinasadyang pagkakataon. Nawa'y may pagkakataon pa para makabawi ka sa kanila. Hanggang sa susunod na kabanata.... meron pa ba?

Thursday, June 09, 2005

LTO (Lakas ng Trip as Olways)

Sabado. Araw ng pahinga. Okay lang kahit tanghali magising at magpabandyingbandying. Madalas, ito ang araw ng bonding namin ng kama ko. Ang pagkakataon na naipapadama ko sa kanya kung gano ko sya kamiss sa buong linggo. Pero hindi muna ngayon. Haayyyy... ang aga kong nagising, palibhasa kelangang gumising. Naligo. Nagbihis at umalis. Pupunta kasi ako sa isang ahensya ng gobyerno at ang kelangan ay maaga ako ng mapabilis ang pagaasikaso. Kaya eto, nandirito na ko. Mainit, magulo, pero kelangang magtiis. Ganyan talaga ang buhay. Buti na lang wala pang masyadong tao. Panatag ang loob na mauuna ako. Maaga akong makakauwi, makakapagpahinga sa piling ng aking kama. Sana nga lang talaga! Dumaan ang ilang minuto at nagdagsaan ang mga tao. Buti na lang talaga at nauna ako. Kung hindi, naku baka siyam siyam ang abutin ko. Hintay... hintay... hintay... Tingin dito tingin doon. Naiinip na 'ko. Sadyang napakatagal ng proseso. Isang oras na ang nakalipas, ngunit ang kinauupuan ko ay walang kupas. Kung sino sino na nga ang naupo at umalis sa tabi ko. Pero bakit ako, naroroon pa rin ako? Ako! lagi na lang ako... si ako... Naiinis na talaga 'ko. Umiinit na ang ulo ko. Bakit nman nauna pa si pontio pilato!!!??? Eh samantalang kanina pa 'ko dito. Waaaahhhhhhhh!!!!! May magagawa pa ba 'ko? Sa sobrang tagal sa kakaantay, kung sino sino ang napagtripan. Pinansin. Pinuna. Pinintasan. Pero lahat ng yon ay sinarili ko lang, Syempre naman. Walang personalan. Sadyang udyok lang ng matinding pangangailangan. Pampalipas oras. Pampatanggal inip. Pantawid gutom. At higit sa lahat pampalamig ng ulo. Sinikap ko namang magbulagbulagan. Matulog ng dilat, ngunit sadyang di ko nakayanan. Hala sige, ituloy ang laban. Palingalinga ang gumagalang mga mata. At nang masilayan si kikay, lalong nagkaron ng buhay. Sya ang peyboreyt kong si Inday. Nang dahil sa kanya oras ko'y lumipas ng di namalayan. Si Inday ang tunay na larawan ng isang babae. Bakit ka nyo? Mahaba ang kanyang buhok na mataas ang pagkakapusod. Nakapoloshirt na puti. Bagay na tinangkilik ng mga tao nung ito ay nauso. Mahaba sa likod maiksi sa harap, naalala mo na ba? Mismo! Tenernuham ito ng palda na sa akala mo'y kinulang sa tela. Ang paldang kung tawagin ay 'the micro mini'. Na tipong pag ika'y napayuko o napaupo ay sadyang matutuwa, manlalaki at mamimilog ang mga mata ng mga taong nakamasid sa 'yo lalong lalo na si Pedro. Matangkad si Inday. Malaki ang naitulong ng kanyang tsinelas na may 3 o 4 na pulgada ang taas. Bitbit ang kanyang mahabang payong at mabalahibong bag, naupo na si Inday. Ang swerte ko nman. Sa dinamidami ng mauupuan, dun pa sya napadayo sa aking harapan. Akala ko dun na nagtatapos ang lahat. Pero nang may biglang inilabas si Inday na kung ano anong mga bagay. Pintor pala si sya, pintor ng sarili niyang mukha. Nakakaaliw. Nakakabaliw. Simulan nya sa foundation, face powder o kung ano man ang tawag dun. Pagkatapos ay ang pampapula ng kanyang mga labi. Daig pa ang nakakain ng cherry balls. At di pa nasiyahan sa kanyang nakita. Di sya simpleng retouch kung tawagin. Inilabas nya ang pangipit ng kanyang pilikmata. Sadyang kakaiba ang nagagawa, Ang deretsong pilikmata ay biglang kumorba. At sa pagkakataong ito, may ipinahid sya sa kanyang mga mata. Pero sa bawat pagpahid nya ay may isang katanungang naligaw sa aking isipan. Sadya bang namimilog ang bibig, abot langit ang kilay, mata ay nandidilat sa tuwing naglalagay ka ng kolorete sa mata? Naisip ko lang naman mula sa aking nasaksihan. Napadaan lang. Nakakabilib kasi Inday. Kahanga hangang tunay. Handang handa para sa kamerang kakaharapin (id picture! id picture!). Wari mo'y isang modelo. Haaayyyy... samantalang ako, tao pa ba ako, ina? Natigil ang aking kabaliwan. Sa wakas tinawag na ang aking pangalan! Makakaalis na din ako, Sumpa'y nawala, nakalaya. Pero salamat Inday sa kasiyahang naidulot mo, sa mga tips na napulot ko. Ngayon marunong na akong magmakeup sa sarili ko.

Trip trip lang po...

torpedo

May gusto ka ba sa kanya? Crush mo sya? Hmmmm... infatuated ka? Like mo sya? Cge na nga, LOVE mo na!!! Ayaw mo pa kasing umamin. Kitangkita naman sa mukha mo. Halata naman sa mga ikinikilos mo. Pero ano nga ba ang inaantay mo? Ang tamang panahon, tamang pagkakataon? Kaya siguro paborito mo na ang Pagdating ng Pahanon (by heart!)? Huwag mong sabihing strict ang parents mo at bawal ka pang manligaw. Naman...!!! Sa totoo lang matanda ka na. Of legal age of legal state. Of legal mind, medyo di ako sigurado dyan. Simulan mo na kaya. Kumilos ka na. Itaas ang mga kamay at iwagayway. Like that, simple lang di ba. Hayyyy... ayaw sana kitang pangunahan, kaso nga lang mas masarap ang makialam. Ano pa ang silibi ko sa mundong ito kung di man lang kita matutulungan, makantyawan. Pero lam mo ang himbing na sana ng tulog ko, kaya lang ginising mo ko. Oo!!! nagising ako sa mga katanungang bumabagabag dyan sa isipan mo. Mga katanungang sadyang di magkakaron ng mga kasagutan hanggat d mo susubukan, di ka makikipagsapalaran.

Di mo ba namamalayan ang mga taong nakatutok sa 'yo? Nagmamatyag, nagmamasid, nagtataka, natutuwa sa mga ikinikilos mo. Ang dami naman kasing mga tsismosa sa mundong ito. Na sa tuwing nakikita mo ang pinakatinatangi mo ay di mapalos ang mga mga ngiti na kusang nakaukit dyan sa mga labi mo. Na sinasabayan mo pa ng panghahaba ng liig mo. Daig mo pa nga si captain smiley. Sa katunayan, papasa ka bilang isang modelo. Modelo ng hapee toothpaste. Pedeng pagkakitaan. Isipin mo na lang pandeyt din yan! Sayang nman...

Araw araw mo nga syang nakikita, pero di mo nman magawang kausapin sya. Harapan man o kahit patalikod na nga lang sana. Torpedo pa din ang drama! Ang dilang madaldal ay naglaho ng kusa. Eh ano nga ba naman ang paguusapan nyo. Alam mo na ba kung san sya nakatira? Kung ilang taon na sya? Kung ano ang mga hilig nya, ang mga gusto nya? Di mo maisip di ba. Lutang! Tuliro! Tulala! Ewan ko ba sa yo, di ka naman dati ganyan. Dinaig mo pa si makahiya. Ang dami mo nang pagkakatong pinalampas, hinayaan. Ano nga ba ang kelangan mo? Ang bato ni narda ng makasigaw ka ng darna? O ang damit ni superman ng makalipad ka ng tuluyan?

Ano ba!!! pwede ba umabante ka na? Inip na ko... kung hindi ako na ang gagawa nyan para sa 'yo. Lagot!!!!!

You really like her... you wanna date her... you wanna kiss her...

Friday, June 03, 2005

little one

Hey little one... how are you doin out there? Hope that you're enjoying your stay there with your mom. Loving the comfort of her womb. So secured in her being. You know baby, we are so excited for your nascency. Everyone is waiting in anticipation. We really wanna show you how happy we are. How blessed are we with your coming here on earth. On how much joy you've brought us just the knowledge of you joining us soon. How much more when we are able to hold you close in our hearts. Hear your calm breathing. Listen to your soft cries. The feeling is undescribable, filling our hearts with pure delight. We thank God for such blessing. We do pray that you will arrive safely in the arms of your mom. Just hold on baby. Be patient. 8 months will not be long... 8 more months and you'll come home soon.

in quest...

I am really in a haywire right now. For what reason, that i dont know, yet. Im still in the process of finding out if who or what incites such emotions in me. In search for a reason, in search for a solution, in search for a purpose maybe. It's really a bad feeling but i dont feel so negative at all. It's just that i dont how to sort out my feelings, my concerns, my views. Feeling so lost, maybe. Blinded by the darkness that is starting to engulf my being. I just cant seem to find answers to questions that i dont know where to begin askin. Sometimes, becoming more aloof when you chase it the more. With that i entrust it with time. For time can only tell, time will make me see, then maybe light will come my way. But until then, i need to hang on, continue with my quest, live my life to the best.

Thursday, June 02, 2005

KSP

KSP! Kulang na kulang sa pansin. Deadmatic ka talaga. Super snobbish. Samantalang dati di natatapos ang araw ng di mo ko nakakausap. Mapachat, mapatext, email man or in person. Imagine! Pero ngayon, gandang umaga lang o ni simpleng hi nga lang di mo maiparating sa 'kin. Kahit nga bye bye naggoodbye na rin. Pathetic di ba. Napapaisip tuloy ako. Haaayyy... buntonghininga...ang lalim. Di ko na nga sana papansinin... balak na balewalain. Kaya lang, sadyang nakakapagtaka. Nang-iinis ka lang ba talaga? Nanunubok? O maaaring ako'y iyong nakalimutan o baka naman sadyang iniiwasan. Aray! Ang sakit naman. Sana hindi yan ang dahilan. Pero bakit naman, may nagawa ba kong kamalian? Siguro ay marami ka lang gawain. Di magkandaugaga, di magkandatuto sa sobrang tambak ng trabaho. Baka naman naharang lang si messenger, natrapik, nasiraan, kaya tuloy mensahe mo na pinakaaabangan e di nakarating sa paroroonan. Ilang araw din yun, di ko na mabilang. Ewan ko, di ko na alam. Hayaan mo na nga lang. Malay mo bukas magbago ang ihip ng hangin, ika'y magpasya na ako'y pansinin at kausapin. Sana nga lang... sana lang...